Επανάσταση του 1821
Μέχρι το 1821 η επιθυμία για κάποια μορφή ανεξαρτησίας ήταν κοινή μεταξύ των Ελλήνων όλων των τάξεων, των οποίων ο ελληνισμός, ή η αίσθηση της ελληνικής εθνικότητας, είχε από καιρό καλλιεργηθεί από τους Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία και από την επιβίωση της Ελληνικής γλώσσας.
Αγία Λαύρα
Λαβάρο της Επανάστασης
Από τις αρχές Μαρτίου άρχισαν να συγκεντρώνονται στα Καλάβρυτα πολυάριθμοι εκκλησιαστικοί παράγοντες, προύχοντες της γύρω περιοχής και μαχόμενοι Κλέφτες και Αρματωλοί. Μεταξύ αυτών ήταν ο επίσκοπος Παλαιών Πατρών Γερμανός, ο Κερνίτσης Προκόπιος, ο Φωτήλας, ο Ασημάκης και ο Ανδρέας Ζαΐμης, ο Θεοχαρόπουλος, ο Λόντος, οι Πετιμεζέοι και άλλοι οι περισσοότεροι Μέλη της Φιλικής Εταιρείας η οποία ιδρύθηκε από εμπόρους στην Οδησσό το 1814 για την ανατροπή της οθωμανικής κυριαρχίας και την ίδρυση ενός ανεξάρτητου ελληνικού κράτους.
Η Φιλική Εταιρία κάλεσε τους οπαδούς της να κηρύξουν την έναρξη της μεγάλης επανάστασης στις 25 Μαρτίου, ημέρα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Ο Μητροπολίτης Γερμανός αρχικά είχε αντιταχθεί στην ένοπλη εξέγερση, καθώς θεωρούσε τις προετοιμασίες ανεπαρκείς, αλλά υποκλίθηκε στο λαϊκό αίσθημα και ανέλαβε το ρόλο του αρχηγού. Ήταν αυτός που κάλεσε όλους τους πατριώτες να συγκεντρωθούν στην Αγία Λαύρα και έτσι σταδιακά όλο τον Μάρτιο συγκεντρώθηκαν πολιτικοί και στρατιωτικοί ηγέτες της εξέγερσης.
Στις 24 Μαρτίου, πάνω από 3000 ένοπλοι και ενθουσιώδεις πολεμιστές είχαν περικυκλώσει τη Μονή.
Στις 9 το βράδυ ξεκίνησε ο εσπερινός στο εκκλησάκι της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. λειτούργησε ο επίσκοπος Γερμανός, ενώ γύρω από την εκκλησία συγκεντρώθηκαν σε στενές τάξεις χιλιάδες αγωνιστές της ελευθερίας. Οι προσευχές συνεχίστηκαν όλη τη νύχτα με διάθεση μεγάλης ανάτασης και σταθερότητας. Μορφωμένοι και απλοί άνθρωποι ζητούσαν από τον Θεό, ο καθένας με τα δικά του λόγια, να τους οπλίσει με το θάρρος και το πνεύμα της αυτοθυσίας που χρειαζόταν για το μεγάλο εγχείρημα που επρόκειτο να αναληφθεί. Ήταν ένα εγχείρημα από το οποίο επρόκειτο να εξαρτηθεί το μέλλον του έθνους για γενιές.
Όταν τελείωσε η λειτουργία, ο ηγούμενος πλησίασε την Τράπεζα του Κυρίου, στην οποία βρισκόταν ένα όμορφο κεντητό ιερό κάλυμμα, δώρο του 16ου αιώνα πλούσιων Ελλήνων από τη Σμύρνη της Μικράς Ασίας. Αυτό το κάλυμμα, που είχε ξαπλώσει από γενεές στην Τράπεζα του Κυρίου, παρέδωσε ο Ηγούμενος στον Μητροπολίτη, ο οποίος το κράτησε ψηλά στο αριστερό του χέρι, ενώ το δεξί κρατούσε σταυρό. Ο Γερμανός βγήκε αργά από την εκκλησία και ένα κύμα συγκίνησης κυρίευσε τους συγκεντρωμένους αγωνιστές της ελευθερίας. Τα όπλα εκτοξεύτηκαν διαδοχικά, όπως συμβαίνει την ημέρα της Ανάστασης του Χριστού, και ουρά γέμισαν τον αέρα. Οι σκληροπυρηνικοί Klephts μπορούσαν να φανούν δακρυσμένοι. Ο Μητροπολίτης τους προσφώνησε με θέρμη:
«Αδέρφια, ας είναι ελευθερία ή θάνατος, και ο Παντοδύναμος να ευλογεί τον ιερό μας σκοπό».
Στη συνέχεια προχώρησε στην εκφώνηση του όρκου που έπρεπε να δώσουν οι πολεμιστές της Επανάστασης. Όλοι τους έπεσαν στα γόνατα και επανέλαβαν τον όρκο λέξη προς λέξη. Όταν σηκώνονταν, ο καθένας πλησίασε τον επίσκοπο, για να αγγίξει το ιερό λάβαρο του αγώνα για ελευθερία και να αντλήσει θάρρος από αυτή την επαφή.
Είναι ένα αντίγραφο αυτού του Λαβάρου, με το οποίο περήφανα ο Σύλλογος μας κάθε χρόνο ηγείται της παρέλασης για την Ημέρα της Ελληνικής Ανεξαρτησίας στην Όπερα του Σίδνεϊ.